1-Gryka e violinave të natës

Atë që shkaktoi dielli
deti e ruante në pafundësi rubinësh
hapësirë çufrash ku çelnin zambakët e verdhë.
Nuk e paditëm verën e detit
u trishtuam mbi rërë me rubinët e mbledhur
s'na shkoi mendja të gjykonim diellin e detit
as shegertët që shtynin trëndafilat e përtëritur të barkave.
Lakuriq në ditën e manjolës vigane
me kordelet e shprishura
me rubinët e hallakatur
e shtrirë mbi ujin e frikshëm të rubinëve
e verbuar nga flakadanët e bregut më të fuqishëm se të ujit
sikur guaskat të kishin vjellë gjithë perlat
e egër në shkëmbin hyrës të zgërbonjës së dhunës
ku të çon lumi i mahnitur
e ardhur nga zabeli i femrave të fundit të ranishtave
me gjoksin që flak peta guralecësh mbi çdo det
befas më përhihesh si një prostitutë magjepse në fundin e një zgavre
nën fenerë akaciesh
një peshkaqen i hipnotizuar me barkun e fildishtë
shtrirë në pyll lisëne të kuqërreme.
Frika shtohej si gufimi i blirit
notuam para se të na kapte ngjyra jeshile e detit
me aromën që buiste me të gjithë fuqinë.
I frikohesha vetëm muzgut
një bli i madh që mund të mbante të gjitha ditët
ai ruante në vazot e blerta fletët e perlave të mia.
Gdhihemi mbi pëllëmbën e detit
që lëvizte i lebetitur si ketër
mjegulla e barkave lëkundet
çahet smeraldi i valëve e brufullon një gjethnajë
gështenje si llapëtimë
një gëmushë gjigante luleshqerrash arratiset
humb petalet në luginat prej zhive të rërës
derisa zhytet papritur në garravelin e gjetheve.
Jemi rob po përpiqemi të shpëtojmë
kapërcejmë mbi lodrat e arta të vjeshtës
dhimbjen e rrokullisim në grykën e violinave të natës.

2-Nën bredhat e përhimë

Kur zhegu i vapës valon mbi fijen e barit

te flokët e tua era e verës sjell kurrizë pallonjsh.

Lisat e diellit ankohen

në pyllin e rrallë me oxhaqet që kërcasin

nga krokodilët fluturues.

Fletët e nxehta zaptohen nga servise farfurie.

Ti vështron diellin si vlon te retë e bardha që vetëm ikin

zhdukesh me mavinë pa pasur frikë projektorët

e shkathët që ndërsejnë kalimtarët e jetës

që zvargen përmes vidhave të diellit

veç dëgjoj të shqyhen rrobat njerëzore nën bredhat e përhimë

nën pickimin e largësisë ku ngec çdo punëdore

dhe luleshega mbetet përgjysmë.

Mbaj tërfilin e bardhë tërheq fillin që s’mbaron

duke hasur trupin e gufuar të aromës së blirin

në muzgun prej xhami

nëse motivi i fluturimit të zogjve humb

kur nata e plotë të bjerë

do vëzhgoj venitjen e rubinit të shelgut

terjen e qershisë së lulëzuar

do vëzhgoj duart si çikrikë që s’rrotullohen

horizontin pa puthjen e diellit që perëndon.

Por frika s’do jetë më

as paqja e fustanit që formon vjeshtën e dritareve të trenave.

Thirrjet e mia do të lenë

do mbetet veç vagoni i tërhequr nga urithë me brirë ere.

Do mbërrish vetëm në plazhin me flokë të kuqërreme e lugë

guaskash të zeza ku zogu i bregut do zbresë

mbi bluzat prej leshteriku fërgëllues

ku drita e aluminit vjeshtak

do riprodhojnë gjithë vendet ku ishin

verbimet e merkurëve e lulet e parfumuara

do shëtisësh me shpejt se drenushat e pylli.

Zbrazëtia ime ndoshta brof aty si kanarina lulesh

në këmbën e një mali.

Gjërat janë të thjeshta

si ndërrimi monoton i vagonëve

si luleradhiqet e mahnitura të agimit

kur ti thërret nën hijet e larta të pishave

nën luleakullin e pasqyrave ku zëri nuk dëgjohet.

3-Portreti prej bryme

Ja vijnë kohërat gjendemi para diskut të ri të diellit

rrotat e ditëve trashën si rrota qerreje ngecur në gjol.

Llamburitin trenat e vjeshtës me kurrize çafkëbardhash.

Askush s'dëgjon në bardhësinë e plazheve

në fundin e shkallareve

zogjtë gëlojnë nga shatorre xhami

flenë në bredha uji që i prish era

kafshojnë shebojat në zgavra mermerësh.

Përgatitem shpejt për çastin e madh

pak kohë sa kërkoj zërin e dashur që humbi në bardhësinë

e shkretë të majës.

Është ankesa e portretit prej bryme në zgarbullin

që mban shtëllungën e dhelprës

dhe brirët prej kuarci të brumbullit.

Në pazarin e braktisur të parfumeve shkel çdo natë

nën qirinjtë e borës

ku hapësira lëkundet përmes asgjësë së hirtë

ku fenerët spërkatin me avuj të kaltër rrathët e syve

që veniten mbas xhamave të plasaritur.

Likurishtë me fletë bore tundin barkën me lidhëse akulli

mbi floknajë dielli i lëbyrtë derdh likerin e kuq

që përhimet në tmerrin e një honi

ku shatorrja tundet madhështore me jelekë bore

me qilima boçesh për vendosjen e portretit tënd.

Në zgarba rëre zbukuruar me ujq të irnë

në trenat formuar nga kope bizonësh

miqtë e mijë flenë nën dallgët e nxehta

që ngrihen

mbi drurin ku dielli

mbledh duajt e thekrës së harrimit.

Vrapon hija e aromës së diellit në plazhet

askush

s'përgjigjet .

O fytyrë e humbëtirës së bardhë

zhdukesh në asgjënë e frikshme me fustanin e qershisë në lulëzim

që t’i përkasë zbrazëtisë ku zbresin shilarthet

rrënojës ku buis aroma e pjeshkës së lulëzuar

fërgëllimës së halave

kur vetëtimat ndjekin borigat

e flakët më së fundi mbarojnë në zgorovajën

e pishës prej kristali.

Harrova se disku i ri i diellit po ushton mbi majën e bardhë

se humbëtira e borës fsheh një mister të madh

aty luhet gjithçka... a më dëgjoni!

Diku kam fshehur shkrimet e mia të dashura

baulet e mia s’kanë më peshë etiketat

janë garguj bore që shfarosen në zgot,

xhevairë vezullues mbi shkurrnaja

që përplasen rastësisht me bulkthit.

4-Detari i orkideve

Do të çoj ku dua unë

do bëj ç'të dua me ty

thellë çufrës me gjethe të bardha.

Rri e qetë do jesh vetvetja

aromë e njomë nën gunën e jargavanit

zërat e kohërave në zgarbullën e territ

me fustanin përbri rampave prej lule jonxhe në ibrikë argjendi.

Kandilerët e jargavanëve krijojnë natën e përhimët
flaka e beftë përfshin perlat e pavdekshme

dhe lulet e natës nuk i shpëtojnë rrënimit.

Statuja përgjunjet në çadra gjelbërimi

ku detari i lulnajës së shurdhët

nën tingujt e lopatave vërtitet udhëve të këtij deti

të humbur orkidesh.

Mbin një rrapëllimë avioni

fajkoi prej sedefi në korridorin e pafund të zhurmës

zgavron vidha murrakë mbi qeramikën e natës.

Shumë gjëra lidhen me kundërmimin e flokëve

dhe bari që thahet në një shkallinë jonxhe me qytete lulesh

dhe orkidetë e detarit të natës.

Në këtë kështjellë gojë hapur

pikat e para të shiut çlirojnë sytë nga brengat

në këtë pus të dëlirë ku rrinë mëllagat e urrejtjes

lidhur me togjet e barit

sytë ulërijnë nga qeshja

një shtizë uji në thellësinë e zgavrës

shkëputet nga lartësia kohë pas kohe

floknaja e njomë hap krahët

me duart plot byzylykë shporizi e dheu.

Takohemi në humbëtirë

gjërat ndodhin pikë për pikë

siç i ke parë në dendurinë e fletëve të jargavanit

kur kërkoje fytyrën e dhunshme

në skutat e kastorit.

Nga çarja e sedefit brufullon një lule e kaltër

që uturin vetmake

në pafundësinë e një bajameje

vetëtima e bulkthit ushqen fenerin e vogël të natës

gulfon lulesa e zdritshme

nën flatrën e një lulekambane që e kapërdin shakullina.

Takim i papritur

fytyrë midis fletësh të murrëtyera

trilli i rastit e desh të përballemi

një fërgëllimë farfurie që dremit në drizën e habive

një hungërimë e vazhdueshme

për të ndjerë aromën e rrëshirës së natës mbi kurrizin e pishës

me bri dreri.

Lër çdo gjë fillo me fjongon e flokëve.

Në rrobën e vesës ngjyrat e bardha

janë rojet e mia të natës dhe gualli i murmurimës

dhe karrot që lëvizin në horizont prej shkreptimave

në këpucët e diellit që fle.

E burgosur e përhershme e aromës së dheut

plot klithma që zgjaten

si era e borzilokut të egër në murin e muzgut

si refleksi i gjethnajës së pjeshkës që digjet nën kandila.

Çdo gjë është e thjeshtë e në vendin e vet,

rrënimi yt vjen sepse ti s'ke frikë nga gjëma jote e triumfi yt.

5-Lëvozhga ndarëse

Çasti vishet nga lëvozhga që ndan muzgjet

mbi shpinën e kurrilave

fildishi i agut që mbështillte llapëtimat e dikurshme në trotuare

tani kundrohet mbi pushin e mimozës

përtej avullit që gdhend xhamin.

Tollovi atdhe lulesh.

Çasti hukat mbi hamshorë blerimi

fshin mollën e mbrëmjes ia beh më shpejt se ne

si breshka më shpejt se Akili.

Zogj shkurrajash mbulojnë bordurat e qytetit rastësor

në erën e dredhëzave të trotuareve

asfalti i qullur gjëmon në rrëmbimin e shiut llamburitës.

Tani shpalosen shilarthet e punëdoreve të urthit të blertë

zhduken në grykë nën diell trumcakësh që dridhen

në xhama grataçelesh

ku lisat gjigantë anohen duke puthur qiellin e largët

ku gështenja e egër i ruhet uraganit

dhe anijet mbi trëndafila dallgësh zhduken në zgarbë

sa hap e mbyll sytë

ku zgërbonja e lisit hapërdan ankesën e gjoksit prej xhami

ku pasqyrohet floknaja

e shtegtimi i ankthshëm i shkurtave.

Tani vjen Ikja...!

Shkulmi me erën mbytëse të tokës së shkorreteve

kthehet duke rendur poshtë sandaleve të forta të gjakut të ashpër

hap një zgarbull në sirtarët me kapakë verniku

ku gjestet flenë mbi cipën e kuqe të një molle.

Çasti i blertë

lëviz e s'lëviz mbi rimeson e muzgut

si një çjerrje gjaku në manaferrën prej kadifeje

ku fluturimi i mendimeve ndalon

mbi figurat prej pluhuri në thellësi të xhamave përmbi retë që vrapojnë

si dhelprat me gëzofë të kuqërremtë .

6-Muzika e reve

Rri gjysmë shtrirë mbi qilim

kurrizin te këmba e tavolinës bojë arre

mbi dritare lëvizin tufa të bardha e të murrëta reshë

çarja e vetme ku anija futet

me lehtësinë e rozmarinës në liqenin e shezlongëve të tua.

Pa e vështruar rrëpirën

i përkas zbrazëtirës të floknajës së lulemustakut

s’ia hedh sytë shkallinës lebeti të çajnikëve vetëtitës

që tymojnë agimin e kavakëve.
Skulptura prej brumi ofshan

mbi bordurat me karro rozmarine

e mëllenja të bardha

që lëvizin orën e çantës tënde.

Muzika e reve sillet mbi mobiliet karfosur me atllase vishnje

mbas perdes levarashe korridori

ndriçon zallahinë e shkurrishtës së agimit.

Kavaku ku zhdukesh me mëllenjën e bardhë

shtyn aromat e honit mbi çufrajë.

Harkohem mbi shilarth

vështroj në zbrazëti shkollaren me guaskën

në formë jake të bardhë

me sytë e maces kërcimtares së pashoqe

që ushqen një mëllenjë në çantën e saj.

Në barin Liceu të rrugës me kavakë të tymtë

macja kërcimtare na nguros përqark flakadanit të

lule drekëzave

mëllenjat e argjendta kërcejnë

mbi sitën e stërmadhe të shiut.

7

-Karrot me ylbere

Qielli piharet

ylberi prangos trupin e tigrit

zambakët gërvishtin kauçukun e verdhë të rrugës.

Një çast sytë e Kebit lëkunden si klepsidër

flokët e shirave tunden mbi pellgjet prej bakri

kurse mbi qarre pikat hapen si gojë manjolash.

Trojet e mija me ajrin ngjyrë shampanje zvogëlohen

duke mbajtur tinës statujën e gjallë

si qëndron koha në kurrizin e tigrave

dita mbi pulëbardhën që thith erën në

murrizet me sythe luspash

.

Ky është trualli i Metagnomisë me trenin e poteres vjeshtake

me pufkat e holla të avullit të

kaçurrelave

me lulet e shkurrajës si brirë demash.

Ajo prek kohën me gishtërinjtë hieroglifë

qëndron para meje mbi një dallgë porcelani

gjëmon

buzëqesh mbi anijen nga thellësia e gropës

ku ndriçohet prej llambave të honit.

Nisem për te tigrat.

Në minierën e dafinave

ajo vërtitet lakuriq si një guaskë e kuqe

që vezullon prej diellit të frikshëm.

Nën shqytin e agimit

karrot me ylbere kanë vrarë tigrin tim.

8-Mbretëresha Isabelë

Në pyllin e zymbylave të egër të pranverës së vitit 2000

vathët u qarkuan nga fluturat me emrin

e mbretëreshës Izabelë.

Anija me velat kuqëluese që dilnin prej shegës avullonte

dhe shkallët e gjethnajës së thellë

u tundën nga jargavanët e athët të humbellës.

Statuja e Diellit Ar të asaj bote të zhdukur

që dilte nga honi Tumako-La Tolita

mavijosi flokët e shiut

e llambadarët e shegës.

Në mëngjes maska me rreshtin e dhëmbëve të ngërthyer

u shfaq në diellin e dy ishujve Inkas.

Ti zgjate këmbën mbi pjatat e argjendta

në shoqërinë e aeroplanëve poterexhinj.

Tulipanët e bardhë shkëlqyen në zgarbullin

e njeriut me shigjetë.

Befas zymbylat e pyllit

nxorën nga deti i vjetër i anijeve

prej kallamash të muzgjeve

fytyrat tona në një pikturë të lemerishme.

Elefantët e detit mbanin mermerin e dallgëve

poshtë shtyllave me zymbyla deti.

9-Rrota dhe Kuajt

Dy kuajt e himtë hanë tagjinë në torbat

e leshta që mbajnë varur në qafë. I tundin

lart e poshtë për të rrokur kokrrat e fundit

të tagjisë. Karrocieri me xhokën

e hollë dhe shaminë e kuqe me cirka-cirka të zeza

rreth qafës i çon për ujë te pellgu matanë

rrozgës që e quante pellgu i xhakmidanave,

se aty kishte lule xhakmidanash të verdha.

Kuajt e himtë pinë ujë dhe hanë xhakmidana

të njoma, të shijshme. I kashais me brushën

prej hekuri që e ruan prej vitesh, u kreh cullufet

e gjata, i mbreh në karrocën që e mbush

deng me xunkth e zhugë dhe rend me ngut në qytezë.

Teriku fryn lehtë, sjell erën e tërfilit

e jonxhës. Kuajt e himtë ngrenë veshët,

vrapojnë katrash. Cullufet hapen në ajër dhe

veshët ngrihen më fort. Njëra rrotë fillon të gërvishtet

e të kërcasë dhe karrocierit i bie ndër mend

se e kishte lënë ta ndreqte me sot e me nesër.

Qyteza ishte pak larg, ai ysht kuajt, ata ikin revan.

Tërfili i zymtë nën mburojën e blertë s’ka fund

dhe karrocieri bërtet hya! Gjëmojnë dhe kërcejnë

teneqetë e xhingërrimat që ka hedhur mbi xunkth.

Rrota del nga karroca e rrotullohet mbi asfalt.

Karrocieri tërheq kuajt në anë të rrugës

dhe vrapon mbas saj. Ajo rrotullohet me shpejtësi

se rruga është e pjerrët. Karrocieri rend

në pikë të vrapit. Rrota anohet majtas në drejtim

të buzës së rrugës dhe rrotullohet

më me shpejtësi poshtë në rrëpirë.

Karrocieri e ndjek dhe mbahet herë te njëra

shkurre, herë te tjetra. S’vrapon dot,

por rrota rrotullohet gjithnjë e më shpejt.

Karrocieri heq xhokën, e hedh mbi një shkurre

me lule të bardha, vazhdon të ndjekë rrotën,

u jep këmbëve më shpejt. Fundi i rrëpirës

është një lëndinë e sheshtë, rrota vazhdon rrotullimin

mbi lëndinë. Karrocieri arrin te lëndina, lëshohet

me vrap, por rrota ka marrë shpejtësi

dhe ngjitet tek e përpjeta që vjen në fund të lëndinës.

Rrota merr të përpjetën me shpejtësi. Karrocieri e ndjek,

thërret herë me emrin e njërit kalë, herë me emrin

e tjetrit, mallkon veten sepse i qenë tharë duart

e s’e kishte rregulluar të enjten, ngjit me zor

të përpjetën. Rrota kthehet mbrapsht e rrotullohet

me shpejtësi të madhe poshtë në drejtim të lëndinës

nga erdhi. Karrocieri mbahet herë në degët

e një shkurreje dhe herë në degët e një tjetre.

Rrota mbërrin te lëndina dhe nis të ngjitet shpejt

në rrëpirën prej nga kishte zbritur, se kishte marrë shumë

shpejtësi. Karrocieri e ndjek, thërret herë

me emrin e njërit kalë dhe herë me emrin e tjetrit.

I tarkalitur e pret poshtë rrëpirës.

Rrota kthehet mbrapsht e kërcen djathtas

në një rrëpirë tjetër. Karrocieri kërcen në atë anë,

por rrota rrotullohet shpejt pasi ka marrë shpejtësi.

Karrocieri shan, mallkon veten që s’e kishte

rregulluar të enjten. Rrota zbret në fund të rrëpirës

dhe ngjitet në një të përpjetë tjetër. Karrocieri

e ndjek nga pas, rrota kthehet prapë mbrapsh.

Ai shqipton: “Bre, bre, ku je!”

Kalon gjithë dita dhe vjen mbrëmja. Karrocieri

kujtohet për kuajt që ka lënë në rrugë:

“A do të jenë gjallë?” – i ngec fryma. Copa pështyme

në mjekër, jeleku kullon...

shikon retë, yjet që vrapojnë njëri pas tjetrit.

Heq dorë... Ngadalë ngjitet mbi rrugë

dhe i afrohet karrocës. Kuajt lëvizin të shtrirë,

të përgjumur. S’e zgjat, shtrihet mbi zhugë,

kujtohet se xhokën e ka mbi shkurren

me lule të bardha. Yjet vrapojnë njëri pas tjetrit.

I bëhet në gjumë sikur kuajt i thonë:

“Ku ishte ti gjithë ditën e ditës ?

ë të përpjetë tjetër. Karrocieri

e ndjek nga pas, rrota kthehet prapë mbrapsh.

Ai shqipton: “Bre, bre, ku je!”

Kalon gjithë dita dhe vjen mbrëmja. Karrocieri

kujtohet për kuajt që ka lënë në rrugë:

“A do të jenë gjallë?” – i ngec fryma. Copa pështyme

në mjekër, jeleku kullon...

shikon retë, yjet që vrapojnë njëri pas tjetrit.

Heq dorë... Ngadalë ngjitet mbi rrugë

dhe i afrohet karrocës. Kuajt lëvizin të shtrirë,

të përgjumur. S’e zgjat, shtrihet mbi zhugë,

kujtohet se xhokën e ka mbi shkurren

me lule të bardha. Yjet vrapojnë njëri pas tjetrit.

I bëhet në gjumë sikur kuajt i thonë:

“Ku ishte ti gjithë ditën e ditës ?

10-Anija e rërës

Anija ruan zhguallin e vjetër të breshkës
me zbukurimet e qyteteve të zhdukur.
Litarët me gjineshtra nxjerrin brirët e një kandrre
mbi rërën e guacave sendet mbahen në sqepa lejlekësh
dëgjohen përngjasime hapash të zvargur
si shije fletësh dielli.
Përmes shelgjeve zhurmat e rrobave u ngjajnë
rrapëllimës së gjetheve.

Mbi guaska zgjyra mavijos fjalët e përflakura, “ky qe fati”!

Kandrra pastron me gjuhë trupin e leshtë
hungërin një çast duket si porcelan në rrëmujën e gjineshtrave.
Fustanet vibrojnë në ngjyra vjollcash
si në buçimat e rrufeve poshtë ullinjve me vernik.
Trena me mbulesë manushaqesh priten
si shirita revistash me fletët plot sy fëmijësh
me sandale guaskash
mbi qepalla ngjyrë plisi.
Përqark ditës shtyllat e mallkuara shenjtërohen
prej shtatit që brof nga lëvoret
që befas tërheq qumështin e agut.
Llambadhet puliten në anijen e rërës
duke gëlltitur një shi oktapodësh.

Në purtekën e gjatë të puhisë kapërthehen
ujërat me flakën e agimit.
Shpejtojnë elefantët e xhindosur
nën pallton prej mbreti vdekja lëviz
mbi gjurmët e këmbëve të pulës së hirtë
me formën e anijes së rërës
me shelgjet që lëkunden si lavjerrësit e orëve të ngecura.

11-Menekshetë

Menekshetë ruajnë dashuritë në squlljen e prillit
pëllumbat hanë pareshtur sermin e mendimeve
derisa purtekat e gjata të diellit shtyjnë çikrikët
e takave të gruas në diellin e tërfilit të kuq.

Në lagjet e tymit bota e ushtrive të lëpjetës
shpalos lëveret mbi të vjellat e ndryshkut të trungjeve.
Anije pluhuri në rreshta blerimi udhëtojnë
mbi kurrize pulëbardhash.
Në dyllin e ofiçinës së vjetër të motorëve reaktivë
Platoni-kuarc tregon me dorë vaporët e zgjyrës
që shkarkojnë Bourrage de crane në kodrën e deteve
prej hiri; lule të verdha ndjesi mëngjesi kastravecësh të egër,
luleborë katrani të zi e thasësh të irnosur
mobilie aromash duhani e zëra të ditës peshk
lëkundin drurin e diellit në lagjen e lëpjetës.

Poshtë hënës ditore meneksheja merr frymë
me rrobat blu të parfumuara.
Pëllumbat qëndrojnë në gjoksin e gruas si lule
gështenje.
Gra me lëvere të bardha dalin nga poshtë lumit
Sorrat e dashurive të thata hallakaten
nga pishat e stërmëdha të tokës
me lëveret e bardha. Puplaja prej zmalti
zhurmon në raftet e braktisur mbi mindere
me shtresa luledielli.

Menekshetë e jetës lulëzojnë në murrçimin e rrugës
ku balona argjendi ngecin mbi myshqe.


12-Flokët e shelgjeve

Sipër shtyllave nxitojnë retë
lagin trotuaret
e trumbat e degëve me fletë të lëshuara
Në rrugën e zbehtë papritur dielli bie mbi flokët e harkuara

Shkëlqejnë gjethet e shelgjeve
nën tymin e hollë
por flokët e hallakatura murrëtohen
në rrugën që fshihet përmes blerimit të errët
ku pluhuri i diellit le vragë
hedh flakë mbi ikjen e reve

Mbi vakësirën e rrugës
nën gërshetat e ndrojtura të shelgjeve
ti ngre flokët që shkreptijnë
nën kapele mjegullash.

13-Qershia e ngrysët

Në ajrin me dritë të pakët të oborrit
trungu me rrotullamen
përdredhëse dhe fletët e qershisë së egër
qëndrojnë nën cipën e lëmuar jeshile në gri

Lëvizin papritur jeshilja e grija
qartësohen e mbyllen në oborrin e murrçimë
pranë trëndafilave të vegjël,
të bardhë

Po zbehen në çehren e vrugët të oborrit
tjegullat e arta e mermeri të zi i qiellit
Përqark trungut me rrotullamen përdredhëse
varen fletët në gri të irnë
Mbështillet qershia e ngrysët
sapo llambat e shtyllave të rrugës lëpijnë majat e gjetheve.

14- Fustani i gjatë

Kindat e fustanit luhaten
mbi murrëtin e mermerit të detit,
brengoset butësia e blusë
Shtëpia veguese,
përhap aromë borziloku
mbi arratinë ngjyrë plumbi me një hënë si lodër
Peshku e grin gjethen e blertë
Shtëpia vrapon
vërsulen putrat e bardha
Lulet bien prej duarve të saj
kundërmojnë mbi lebetinë e detit që mbyllet
Përmbytet gjethja
Vetëm aroma e borzilokut.
del prej fustanit që kolovitet me një pikë hëne.

15- Murgj sehirxhinj

Pishat e harkuara afrohen si murgj sehirxhinj
me shallet hedhur krahëve e heshtjen e largët të gjyshërve

Zëri i femrës vazhdon të pingërojë rreth pishës
kur lejleku i mëngjesit të vogël ulet në fronin e tij
e hijet e murgjve kthejnë kurrizet e përkulur

Duart përfshihen në kllapitë e laureshës
mbi gurin lakuriq
krelat e trëndafilta ende flenë.

16-Retë ngjyrë tunxhi

Zogj të errët,
blu,
bardhësi lumi.

Është thellësia e syve,
gurët e bardhë dhe shkulmat gurgullues

Janë sytë pranë,
me botë trëndafilash të mbyllët;
futet nga dritarja hidhësia e gjetheve të eukaliptit
Vendet e përhimëta të stacioneve të largët
zgjohen brenda syve,

gjithçka që bulon në botë vjen te ty
sepse lulëzon në mugëtira lulekadifesh

Dielli flakëron në blerim,
rob të lirisë, fluturojnë zogjtë,
ulen mbi shtyllat në qytetet e panjohur
me re ngjyrë tunxhi.

17-Shelgjet që i përzuri nata

Ti thua shpesh se bota është e jotja,
sepse të tuat qenë topi
e kukullat mbi jastëkun e artë
dhe xhamat ku vizatohej lulja e lagur e blirit
dhe rrugët e reve të bardha
dhe pishat ku bëheshin blu rrezet e diellit të pasdites
dhe shelgjet që i përzuri nata
dhe lulet në luadhin gri,
kur ia mbërrinte tufani
dhe emri që po zbardhej
mbi libër...

18-Mos të më zërë dielli
Lasgush Poradecit

Në kafe-Bar të katit të tretë,
-Të Pallatit të Madh të Kulturës-,
një burrë i thyer, në fund të sallës, surbte kafenë;
buzët mbi porcelanin e ftohtë të filxhanit.
Mbi tavolinën hollake qëndronin kapela e shkopi
të mbuluar me mjegull.

Iu afrova me droje,
Pasqyra e zezë e banakut nxirrte
miza vezulluese të errëta.
“A mund të ulem profesor?”
“Si mos të ulesh!” Fibrat e syve iu zgjatën...
“Poezitë e tua janë të mrekullueshme”, i thashë.
Në ajrin e mizave vezulluese
Fytyra iu mbyll si një zhguall i rreshkët arre...
Shpejt i recitova përmendësh një poezi,
Pastaj një tjetër.
...Nga libri i tij me kopertinë të verdhë: LIRIKA.
“Paska ndonjë që i pëlqyeka poezitë e mija, mor bir...!?”
“Ti je poeti më i madh...”.
dhe vazhdova me një tjetër që s’e kish bërë kush
në glob,
as vetë Malarmeja kryeneç:
“Fryn er’ e bukur në mëngjes,
Sikur vesohet qielli.
Un ika shelgjeve përmes,
Mos të më zërë dielli”...
Ai shpërtheu: “Të lumtë!”
“Pse?” U përtheva si lavjerrësi që ngec
papritur.
“Sepse ti the - Mos të më zërë dielli
dhe jo - Të mos më zërë dielli.”

19-Gjuha e tigrit

Ia beh dielli, në fundin e detit lëvizin miliarda peshq.
Ngjyrat e gjakut
të ftohta përshkojnë guralecët,
lëkurën me sumbulla të trungjeve dhe krelat dremitëse.
Përpara hundës së tigrit
gëlojnë zogj të artë e të murrmë
dielli ia shtriq qimet mbi gëzof.
Të kuqërremtë,
flokët e tu hapen deri në dhomën e fundin të detit,
mbi pasqyrat e pallatit të fshehtë plot triumfe
kandilash e piramida koralesh.
Qimet e tigrit velen, shtojnë shkëlqimin,

Peshqit qëndrojnë në pritje
dhe gjymtyrët e hapësirës radhiten për spektaklin.
Zvogëlohen hapësirat si globi në duart e shkollarit,
kur dielli buis mbi bebëzat e peshkaqenëve.
Nën pirgjet e luleshpatave si xhinde ushtarësh romakë,
gjinjtë e tu bymehen midis guralecëve të kuq,
u binden gjuhës së pakuptueshme të koraleve,
dhe flokët e gështenjtë dhe portokallia e tigrit.